In zijn brief beschrijft de minister dat het beeld over flexibel werken onder werkgevers en werknemers positief is. De meerderheid van de verzoeken worden geheel of gedeeltelijk gehonoreerd en procedureel is de wet goed werkbaar. Wij formuleerden nog enkele aanknopingspunten voor de toekomst. Werknemers zijn niet altijd goed op de hoogte van de rechten die in de Wfw zijn opgenomen, terwijl een beroep op de wet wél het verschil kan maken in gevallen waarbij de werkgever geneigd is een verzoek af te keuren. De minister geeft daarom aan dat het bevorderen van de bekendheid van de Wfw wenselijk is. Gedurende de coronacrisis zijn werkgevers en werknemers anders over flexibel werken zijn gaan denken. Dit wijst mogelijk op een cultuur waarin flexibel werken steeds meer in de praktijk kan worden gebracht.

We concluderen in het rapport dat de Wfw voornamelijk als ‘stok achter de deur’ functioneert. Werknemers beroepen zich niet vaak op de Wfw bij het indienen van een verzoek. Enerzijds komt dit doordat men de wet niet kent, anderzijds omdat werknemers en werkgevers er in overleg toch wel uitkomen en daardoor een beroep op de wet niet nodig hebben.

Dit beeld komt ook terug in de rol van de Wfw bij de toekenning van verzoeken tot flexibel werken. Het doen van een beroep op de wet leidt niet vaker tot toekenning, maar zorgt er wel voor dat een verzoek minder snel wordt afgewezen. De wet is daarmee in zekere zin zowel bescherming voor de werknemer wanneer de werkgever niet bereid is om mee te werken, als een steuntje in de rug van de werknemer om het gesprek aan te gaan. In deze rol kan de Wfw in de bovengenoemde cultuurverandering van waarde zijn.